Çocuğunuzla iletişimde hangi dili kullanıyorsunuz? (Sen dili – Ben dili – Eylem dili)
SEN DİLİ ile hitap edilen çocuklar suçluluk duygusu ile yetişirler.
SEN DİLİ kullanılan çocuklar, zayıf bir benliğe sahip, omuzları çökmüş, suçluluk yüzüne yansımış, simaları çirkinleşmiş hâle gelirler.
SEN DİLİ kullanılan çocuklar kendilerini rahatlatabilmek için reddediciliğe başvurur; reddediciler savunucu kişilerdir.
BEN DİLİ ile konuşmak çocuğu edilgen hale getirir, kişilik yapısını bozar.
BEN DİLİ’ ne örnek “Ben bundan rahatsız oldum. Bu benim hoşuma gitmedi.”
BEN DİLİ kullanılan çocuklar kendisi olmak yerine beklendiği gibi olmaya çalışır.
BEN DİLİ kullanılan çocuklar başkalarının gözlemcisi, kendi duygularının yabancısı olur.
Kullanılması gereken EYLEM DİLİdir; Kişiye odaklanmadan “eylem” e vurgu yaparak iletişim kurmak. “Bu davranışın beni rahatsız etti” yerine “Bu davranış doğru değil.”
Eylem dilinde ne “ben” ne de “sen” vurgusu vardır; “davranış” vurgusu ön plandadır.
Arkadaşının kalemini izinsiz alan bir çocuğa; “Bir başkasının eşyasını alırken izin almak daha doğru, nazik bir davranıştır” demek veya kardeşine kötü söz söyleyen bir çocuğa “Bu sözü söylemek doğru bir davranış değildir” diye bilgi vermek, çocuk ile iletişimin esasıdır.
Eylem dilinde, çocuğun kişiliği ile yaptığı eylem birbirinden ayrı tutulur. “Sen bunu yanlış yaptın”daki “sen” vurgusu kaldırılıp, “Bu davranış doğru değil” şeklinde eylem vurgusu oluşturulur.
“Ben Dili” ile iletişim kurulmuş çocuklar, ebeveynlerinlerine sürekli “kızdın mı, üzüldün mü, beni seviyor musun” sorularını sorarlar.
“Ben Dili” ile iletişim kurulmuş çocuklar, “başkaları ne der” diye yaşamayı bir alışkanlık haline dönüştürmeye yatkındırlar.